Zabytki Architektury

Kultura Halaf

Kultura ta przejawiała swoje zabytki na terenach od syryjskiego wybrzeża Morza Śródziemnego do jeziora Wan oraz od Anatolii południowo-wschodniej do współczesnego Mosulu. Tereny te były bogate w miedź oraz w obsydian. Surowce te dały możliwość dojścia do wysokiego poziomu rozwoju tej ludności. Wśród charakterystycznych wyrobów kulturowych możemy tutaj zaliczyć na przykład: polichromowana ceramika, narzędzia miedziane, pieczęcie gliniane oraz terakotowe figurki kobiece symbolizujące płodność. Ludność zamieszkiwała duże oraz obwarowane osady. Budynki były wykonane z suszonych cegieł i na kamiennych fundamentach o kształcie kolistym lub prostokątnym. W budynku znajdował się długi przedsionek. Wewnątrz budynku znajdowały się różne pomieszczenia o różnym przeznaczeniu. Ludność zajmowała się rzemiosłem. Jeśli chodzi o pochówek tej kultury to ciała palono, a prochy chowano pod podłoga domostwa. Ludność zajmowała się szczególnie łowiectwem oraz myślistwem. Uprawiano głównie pszenicę, len oraz jęczmień dwurzędowy. Hodowano bydło, owce oraz kozy. Znano także wóz kołowy, który zaprzęgano w woły albo osły. Kultura Hassuna istniała na terenach nad górnym Tygrysem a Małym Zębem. Okres działalności tej kultury przypada na 6200 do 5700 rok przed naszą erą. Naczynia były wykonane z ceramiki. Były one malowane bądź też miały powycinane wzory. Wzory te były zazwyczaj geometryczne. Wyrabiano przede wszystkim ceramikę kuchenną, czyli kubki, dzbany, kuliste naczynia, czy misy. Naczynia te były lepione ręcznie z gliny z domieszką sieczki. Naczynia były zdobione wzorami geometrycznymi, takimi jak: linie, zygzaki, figurki ludzi i zwierząt oraz ornamenty o ukrytej symbolice.

Podobne artykuły

Architektura średniego państwa
Miejsce pochówku było oddzielone od świątyni grobowej. Komora grobowa była wykuta w skale u podnóża góry. Komora ta była połączona z świątynią grobową za pomocą długiego i podziemnego korytarza. Obok tych świątyń znajdowały się kaplice kultowe, w których odbywały się uroczystości pogrzebowe. W tym okresie pojawił się także nowy typ głowic tak zwany typ kompozytowy. W kolejnym okresie-okresie późnym nastąpił regres sztuki monumentalnej. W tym czasie sztuka egipska zaczęła w znacznym stopniu ulegać wpływom obcym. W powstałych rzeźbach tego okresu zauważymy cechy zaczerpnięte ze sztuki asyryjskiej, perskiej oraz greckiej. Ostatnim okresem starożytnego Egiptu jest okres ptolomejski. Na architekturę i sztukę tego okresu miały wpływ wpływy greckie. Rozkwita sztuka brązownicza, postacie w rzeźbach są przedstawione z przodu, jak również powstają posążki bóstw. Na ostatni okres ma tutaj wpływ chrześcijaństwo, gdzie niektóre egipskie świątynie były przebudowane na kościoły. Później po upadku cesarstwa rzymskiego w Egipcie wpływ miała sztuka islamu. Sztuka Mezopotamska...

Pradzieje
Sztuka tutaj zarysowała się już w ósmym tysiącleciu przed naszą erą. Architektura osad jest zorganizowana na planie koła. Domy są wykonane z gliny. Są to budynki w rodzaju półziemianki, w których znajdowały się kamienne podłogi oraz paleniska. Z tego okresu pochodzą także gliniane i wypalane figurki zarówno zwierząt, jak i ludzi. W siódmym tysiącleciu gliniane domy budowane były na planie prostokąta. W domu znajdowało się kilka pomieszczeń oraz podwórze. Jeśli chodzi o wyroby ceramiczne to powstały tutaj figurki kobiet, które symbolizowały Boginię Matkę, figurki zwierząt oraz lepione ręcznie naczynia. Naczynia były wykonane z gliny zmieszanej z sieczką. Naczynia te na końcu pokrywano czerwoną polewą. Na części naczyń znajdowały się proste ornamenty liniowe. W szóstym tysiącleciu przed naszą erą nastąpił rozwój osadnictwa na terenach nizinnych. Z tych czasów pochodzą trzy kultury rolnicze. Kultury te budowały domy z gliny zmieszanej z sieczką oraz z trzciny. Część domów była zdobiona malowanymi pasami. W...

Kultura Halaf
Kultura ta przejawiała swoje zabytki na terenach od syryjskiego wybrzeża Morza Śródziemnego do jeziora Wan oraz od Anatolii południowo-wschodniej do współczesnego Mosulu. Tereny te były bogate w miedź oraz w obsydian. Surowce te dały możliwość dojścia do wysokiego poziomu rozwoju tej ludności. Wśród charakterystycznych wyrobów kulturowych możemy tutaj zaliczyć na przykład: polichromowana ceramika, narzędzia miedziane, pieczęcie gliniane oraz terakotowe figurki kobiece symbolizujące płodność. Ludność zamieszkiwała duże oraz obwarowane osady. Budynki były wykonane z suszonych cegieł i na kamiennych fundamentach o kształcie kolistym lub prostokątnym. W budynku znajdował się długi przedsionek. Wewnątrz budynku znajdowały się różne pomieszczenia o różnym przeznaczeniu. Ludność zajmowała się rzemiosłem. Jeśli chodzi o pochówek tej kultury to ciała palono, a prochy chowano pod podłoga domostwa. Ludność zajmowała się szczególnie łowiectwem oraz myślistwem. Uprawiano głównie pszenicę, len oraz jęczmień dwurzędowy. Hodowano bydło, owce oraz kozy. Znano także wóz kołowy, który zaprzęgano w woły albo osły. Kultura Hassuna...

Kultura Hassuna
Z tego okresu pochodzi ceramika polichromowana, jak również ceramika wypalona. Inwentarz kamienny w tej kulturze reprezentowany jest przez wkładki do sierpów, drapacze, zgrzebła, żarna, moździerze oraz tłuczki służące do obrabiania pokarmu roślinnego. Konstrukcje mieszkalne wznoszone były na planie koła albo prostokąta. Do budowy domów posługiwano się ubitym mułem rzecznym bądź blokami glinianymi. Domy, które wykonane były na planie okręgu służyły jako miejsca kultowe. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność tej kultury zajmowała się głównie uprawą pszenicy, pszenicy samopszy, pszenicy płaskurki, jęczmienia, grochu oraz soczewicy. Ludność zajmowała się także hodowlą kóz, owiec, świń oraz bydła. Kultura samarra, której rozwój nastąpił w neolicie, rozwijała się na terenie od środkowego Eufratu na zachodnich krańcach do Zagros na wschodnich krańcach. Rozwój tej jednostki kulturowej trwał od 6100 do 5500 roku przed naszą erą. Ceramika użytkowa malowana była na ciemnobrązowy odcień z każdej strony, zarówno wewnątrz, jak i z zewnątrz. Motywami ozdobnymi ceramiki było...