Zabytki Architektury

Okres Średniego Państwa

Okres Średniego Państwa charakteryzuje się dynamicznym rozwojem rzeźb, które były wykonywane z drewna. Rzeźby te były umieszczane w grobowcach dostojników. Postacie na rzeźbach są dynamiczne i ukazują różne sceny rodzajowe. Nowe państwo to kolejny okres starożytnego Egiptu, który powstał wraz z panowaniem osiemnastej dynastii. W tym okresie stolicą Egiptu były Teby. W architekturze powstał monumentalny kanon świątyń egipskich. Wybudowane wcześniejsze świątynie zostały rozbudowywane na szeroką skalę. Do świątyń prowadziły monumentalne aleje procesyjne, na których znajdowały się szeregi posągów sfinksów, które ustawione były po obu stronach. Wejście na dziedziniec było obramowane z dwóch stron. Obramowanie to było wykonane za pomocą potężnych pylonów. Dalej mogli wejść do świątyni tylko kapłani oraz dostojnicy. W okresie nowego państwa pylony stały się wizytówką świątyń. Pylony były pokrywane bogatymi reliefami, które opowiadały o czynach faraonów zwyciężających wroga i oddających cześć bogom. Przed pylonami były ustawiane potężne posągi faraonów. Następnie za pylonami znajdował się duży dziedziniec o kształcie kwadratu. Dziedziniec ten by otoczony portykami. Dziedziniec był miejscem odprawiania publicznych ceremonii. W głębi budowano zazwyczaj salę hypostylową, a za nią salę ofiarną z ołtarzem oraz salę pojawień. W drzwiach sali pojawień znajdował się posąg bóstwa. Za salą pojawień znajdowało się sanktuarium, gdzie przechowywano dany posąg bóstwa. W tym okresie utrwalił się typ świątyń-grobowców kutych w skale.

Podobne artykuły

Pradzieje
Sztuka tutaj zarysowała się już w ósmym tysiącleciu przed naszą erą. Architektura osad jest zorganizowana na planie koła. Domy są wykonane z gliny. Są to budynki w rodzaju półziemianki, w których znajdowały się kamienne podłogi oraz paleniska. Z tego okresu pochodzą także gliniane i wypalane figurki zarówno zwierząt, jak i ludzi. W siódmym tysiącleciu gliniane domy budowane były na planie prostokąta. W domu znajdowało się kilka pomieszczeń oraz podwórze. Jeśli chodzi o wyroby ceramiczne to powstały tutaj figurki kobiet, które symbolizowały Boginię Matkę, figurki zwierząt oraz lepione ręcznie naczynia. Naczynia były wykonane z gliny zmieszanej z sieczką. Naczynia te na końcu pokrywano czerwoną polewą. Na części naczyń znajdowały się proste ornamenty liniowe. W szóstym tysiącleciu przed naszą erą nastąpił rozwój osadnictwa na terenach nizinnych. Z tych czasów pochodzą trzy kultury rolnicze. Kultury te budowały domy z gliny zmieszanej z sieczką oraz z trzciny. Część domów była zdobiona malowanymi pasami. W...

Kultura Halaf
Kultura ta przejawiała swoje zabytki na terenach od syryjskiego wybrzeża Morza Śródziemnego do jeziora Wan oraz od Anatolii południowo-wschodniej do współczesnego Mosulu. Tereny te były bogate w miedź oraz w obsydian. Surowce te dały możliwość dojścia do wysokiego poziomu rozwoju tej ludności. Wśród charakterystycznych wyrobów kulturowych możemy tutaj zaliczyć na przykład: polichromowana ceramika, narzędzia miedziane, pieczęcie gliniane oraz terakotowe figurki kobiece symbolizujące płodność. Ludność zamieszkiwała duże oraz obwarowane osady. Budynki były wykonane z suszonych cegieł i na kamiennych fundamentach o kształcie kolistym lub prostokątnym. W budynku znajdował się długi przedsionek. Wewnątrz budynku znajdowały się różne pomieszczenia o różnym przeznaczeniu. Ludność zajmowała się rzemiosłem. Jeśli chodzi o pochówek tej kultury to ciała palono, a prochy chowano pod podłoga domostwa. Ludność zajmowała się szczególnie łowiectwem oraz myślistwem. Uprawiano głównie pszenicę, len oraz jęczmień dwurzędowy. Hodowano bydło, owce oraz kozy. Znano także wóz kołowy, który zaprzęgano w woły albo osły. Kultura Hassuna...

Kultura Hassuna
Z tego okresu pochodzi ceramika polichromowana, jak również ceramika wypalona. Inwentarz kamienny w tej kulturze reprezentowany jest przez wkładki do sierpów, drapacze, zgrzebła, żarna, moździerze oraz tłuczki służące do obrabiania pokarmu roślinnego. Konstrukcje mieszkalne wznoszone były na planie koła albo prostokąta. Do budowy domów posługiwano się ubitym mułem rzecznym bądź blokami glinianymi. Domy, które wykonane były na planie okręgu służyły jako miejsca kultowe. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność tej kultury zajmowała się głównie uprawą pszenicy, pszenicy samopszy, pszenicy płaskurki, jęczmienia, grochu oraz soczewicy. Ludność zajmowała się także hodowlą kóz, owiec, świń oraz bydła. Kultura samarra, której rozwój nastąpił w neolicie, rozwijała się na terenie od środkowego Eufratu na zachodnich krańcach do Zagros na wschodnich krańcach. Rozwój tej jednostki kulturowej trwał od 6100 do 5500 roku przed naszą erą. Ceramika użytkowa malowana była na ciemnobrązowy odcień z każdej strony, zarówno wewnątrz, jak i z zewnątrz. Motywami ozdobnymi ceramiki było...

Kultura Samarra
Budynki mieszkalne oparte były na planie koła bądź prostokąta. Budynki budowano z cegły mułowej. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność zajmowała się przede wszystkim uprawą pszenicy, jęczmienia, soczewicy oraz grochu. Ponadto zajmowała się także hodowlą kóz oraz owiec. Na przełomie lat 5000 i 6000 przed naszą erą pojawiła się na tereni Mezopotamii kultura Eridu. Domy tutaj powstawały z suszonej cegły. Naczynia ceramiczne lepiono ręcznie. Powstawały tutaj także budowle sakralne, które wznoszone były na planie prostokąta. Kolejnym okresem jest okres ubajd III. Świątynie w tym okresie wznoszone były na usypanych z ziemi platformach, które były licowane cegłą. Świątynie te były budowane na planie prostokąta i wyposażone były w trzy pomieszczenia. W tym okresie powstało koło garncarskie. W okresie ubajd IV ceramiczne naczynia były bogato zdobione. Natomiast w okresie 3300 roku przed naszą erą powstały pierwsze pieczęcie cylindryczne, które były zdobione reliefem. Natomiast figurki człowieka z tego okresu mają mocno wydłużony...